در حالی که بطری های HDPE شکل به طور کلی در برابر بسیاری از مواد شیمیایی مقاوم است، مواد خاصی وجود دارد که باید از تماس با آنها اجتناب شود، زیرا می توانند مواد را تخریب کنند یا باعث ضعیف شدن آن شوند.
HDPE یک پلیمر نیمه کریستالی است که به آن مقاومت عالی در برابر انواع مواد شیمیایی می دهد، اما اسیدهای اکسید کننده قوی یک استثنا هستند. اسید سولفوریک غلیظ (H2SO4) و اسید نیتریک (HNO3) بسیار واکنش پذیر هستند و می توانند با شروع تخریب اکسیداتیو به زنجیره های پلیمری حمله کنند. این فرآیند شامل شکستن پیوندهای C-H در ستون فقرات پلی اتیلن است که منجر به تشکیل گروه های کربونیل می شود. معرفی این گروه های قطبی ساختار کریستالی مواد را مختل می کند و منجر به شکنندگی و کاهش قابل توجه خواص مکانیکی مانند استحکام کششی و مقاومت در برابر ضربه می شود. این تخریب گرمازا است، به این معنی که می تواند گرما ایجاد کند و اگر به درستی مدیریت نشود، به طور بالقوه تجزیه پلیمر را تسریع می کند. با گذشت زمان، ماده می تواند مستعد ترک خوردگی تنشی شود، به خصوص اگر تحت بار مکانیکی باشد.
هیدروکربن های آروماتیک مانند بنزن، تولوئن و زایلن به دلیل خواص حلال خود شناخته شده اند که می تواند برای HDPE مشکل ساز باشد. این ترکیبات غیرقطبی هستند و می توانند با زنجیره های HDPE غیر قطبی از طریق نیروهای واندروالس برهم کنش داشته باشند و باعث متورم شدن پلیمر شوند. این تورم، نواحی کریستالی منظم پلیمر را مختل می کند و منجر به کاهش چگالی و افت متناظر در خواص مکانیکی مانند سفتی و استحکام می شود. تورم همچنین می تواند به بی ثباتی ابعادی منجر شود، جایی که بطری ممکن است دیگر شکل خود را حفظ نکند، به خصوص اگر تورم ناهموار باشد. در موارد شدید، قرار گرفتن در معرض طولانی مدت می تواند منجر به انحلال جزئی پلیمر شود و بطری را غیرقابل استفاده کند. تاثیر هیدروکربن‌های آروماتیک وابسته به دما است و دماهای بالاتر اثرات تورم و انحلال را تشدید می‌کنند.
هیدروکربن های هالوژنه، مانند کلروفرم، تتراکلرید کربن و دی کلرومتان، حلال های تهاجمی خاصی در مورد HDPE هستند. مشخصه این حلال ها توانایی آنها در برهمکنش با پلیمر در سطح مولکولی است که منجر به کاهش بلورینگی مواد می شود. اتم‌های هالوژن در این ترکیبات می‌توانند برهمکنش‌های دوقطبی ناشی از دوقطبی با زنجیره‌های پلیمری ایجاد کنند و به طور موثر آرایش منظم مولکول‌ها را در نواحی کریستالی مختل کنند. این اختلال منجر به نرم شدن ماده، کاهش ظرفیت باربری آن و حساس تر شدن آن در برابر تغییر شکل تحت تنش می شود. قرار گرفتن در معرض طولانی مدت می تواند باعث شود پلیمر حلال را جذب کند و منجر به تورم و کاهش بیشتر خواص مکانیکی شود. در برخی موارد، پلیمر حتی می تواند چسبناک یا چسبنده شود، به ویژه در محیط های با رطوبت بالا، که بیشتر کاربرد آن را به خطر می اندازد.
HDPE به طور کلی در برابر طیف گسترده ای از حلال های آلی مقاوم است، اما حلال های خاص مانند استون، اتر و کتون ها می توانند چالش هایی را ایجاد کنند. این حلال ها قادر به نفوذ به نواحی آمورف پلیمر هستند، جایی که زنجیره های پلیمری کمتر محکم بسته می شوند. برهمکنش بین این حلال ها و پلیمر می تواند منجر به پدیده ای به نام پلاستیک سازی شود که در آن مواد نرم تر و انعطاف پذیرتر می شوند. این اثر می تواند در برخی از کاربردها مفید باشد، اما در مورد بطری های HDPE منجر به از دست دادن سفتی می شود که برای حفظ شکل و یکپارچگی ظرف بسیار مهم است. قرار گرفتن در معرض طولانی مدت می تواند منجر به ترک خوردگی استرس ناشی از حلال شود، جایی که ترک های کوچکی بر روی سطح بطری به دلیل ترکیب استرس مکانیکی و حمله حلال ایجاد می شود. این ترک ها می توانند در طول زمان منتشر شوند و منجر به نشتی یا خرابی فاجعه بار ظرف شوند.
